Racja to nie kino artystyczne, niszowe czy zaangażowane... Nie zadziwia formą i grą aktorską, ale ma prawdziwy i mądry przekaz, zawiera bezcenne prawdy. Film w swej prostolinijnej wymowie jest dojmująco smutny - gra na strunach ludzkiej duszy w najwyższej tonacji, człowiek ma ochotę wyć z bólu, zapaść się pod ziemię ze wstydu nad małością gatunku ludzkiego... Jeśli można posądzić kino o rolę wychowawczą to ten film wywiązuje się z tej funkcji idealnie.

Kimkolwiek jesteś, madz20- bądź pozdrowiony/a!

Nie wiem co wypada w takim momencie napisać, więc szczerze podziękuję :).

Dziś zobaczyłam na ulicy dwa bawiące się setery (chyba), jeden był bielusieńki, a drugi czarny. I nie wiem skąd przypomniał mi się ten film!!! Widziałam go tylko raz, bardzo, bardzo dawno temu. Byłam dzieckiem i złamał mi serce:(((( Nie pamiętam konkretnych scen i NIE obejrzę go znowu (nie wypada by dorosła kobieta ryczała jak bóbr przez kilka dni, a tym to by się skończyło). Pamiętam jednak uczucia jakie temu filmowi towarzyszyły i za to dziś, po latach, wystawiam 9.

Film który jeszcze bardziej sponiewierał mnie niż ten film, to "Biały Bim, czarne ucho". Rozdarł mi serce i ryczałam parę dni, a nawet teraz na zawałowanie jestem wstanie uronić łzy jak pomyślę o tym filmie. Choć to piękny film, nigdy przenigdy nie obejrzę go drugi raz.
W opowieści o Hachiko, najbardziej boli, ze to prawdziwa opowieść, osobiście myślę, że gdyby jednak go zabrano do domu i ktoś mu poświecił sporo czasu mimo oporu z jego strony w końcu udałoby się jego wyrwać z tej okrutnej tęsknoty.
Kiedyś widziałam reportaż o psie, który siedział przez parę lat przy drodze, w słońcu, deszczu i śniegu nie pozwolił podejść do siebie. Ludzie budowali mu coś na wzór budy, przynoszono mu jedzenie z pobliskiej wioski. Jednak nie pozwalał podejśc do siebie .a tym bardziej złapać ale po paru miesiącach i różnych metodach złapania jego, w końcu udało się. Oddano go do fundacji dla psów w dobre ręce, przez długi czas był osowiały, dziki siedział w koncie w łazience. Zmuszano go wyjścia do towarzystwa ludzi i innych psów. Początkowo było to trudne ale zaczął wychodzić najpierw z wielkimi oporami ale z czasem było coraz lepiej, zaczął wychodzić coraz częściej, a nawet bawić się . Po roku gdy go odwiedzono był radosnym, towarzyskim psem....

O kukra! komentarz chciałam umieścić przy filmie - Mój przyjaciel Hachiko.

Co tu dużo pisać - zupełnie się zgadzam z Twoim zdaniem.

To jeden z tych fimow mojego dziecinstwa ,ktore jak tu ktos powyzej napisal, zlamaly i serce. Film nie do zniesienia dla dziecka jakim bylam, a o ile dobrze pamietam lecial w teleranku. Nie obejrze go raz jeszcze, nie potrafilabym, po 35 latach jak pomysle o nim i o uczuciach jakie we mnie wyzwolil, sciska mi sie serce.... mialam dzien a moze dluzej wyrwane z zyciorysu... takich filmow dla ksztaltujacych sie osobowosci i bezbronnych dusz mlodych osobnikow powinno sie zabronic. Co oczywiscie nie umniejsza sensownosci filmu dla starszych i bardziej odpornych lub zdystansowanych widzow.

Chyba lepiej żeby dzieci oglądały takie wartościowe filmy, które kształtują ich wrażliwość niż jakieś bezmyślne kreskówki, gdzie ktoś kogoś zabija co chwilę i wszystko jest ok.

Oczywiscie ze lepiej zeby dzieci ogladaly wartosciowe filmy zamiast durnych kreskowek (sama od lat nie posiadam tv z powodu tu i owdzie durnowatych mozgozweglaczy) Ale sadze stanowczo, ze ten film jest za mocny dla tak mlodej i wrazliwej istoty i nie ksztaltuje w kierunku pozytywnym tylko uziemia i dobija, emanuje beznadzieja (glownie z powodu zakonczenia tej historii) Dlatego nie polecam istotom mlodym i nie widze w tym filmie zadnej edukacyjnej wartosciowej nauki na przyszlosc dla mlodego czlowieka, oprocz przekazu ze czlowiek z natury jest podly, a zycie jest do dupy i wszystko co kochasz stracisz...Podkreslam ze film ow uznaje za wartosciowy, ale dla doroslego uksztaltowanego czlowieka, jako studium spolecznych postaw, ale nie dla dopiero wchodzacego w zycie dziecka.Uwazam ze jest wiele wartosciowych filmow , ksztaltujacych wrazliwosc mlodej istoty , a jednoczesnie nie emanujace beznadzieja i brakiem wszelkich szans. Troche mysle ze w tamtych czasach ,gdy lecial ten film w teleranku, byla taka tendencja dobijania dzieci, zabijania w nim nadziei i radosci zycia, wowczas przeciez lektora byla "Anielka"," Janko muzykant" i "Antek" aaa i jeszcze "nasza szkapa" i " Lysek z pokladu idy".... po prostu nic tylko sie pociac.

Nie zachęcam do pokazywania tego filmu 6-latkowi, ale już 10-latkowi czemu nie? Zwróć uwagę, że film nie jest jednoznacznie pesymistyczny, pokazane jest raczej, że są ludzie wrażliwi, kochający zwierzęta i wręcz przeciwnie, tacy którzy je krzywdzą. Jak najbardziej może to być dobry film do rozmowy o różnych postawach, np. o obojętności i jak się powinniśmy zachować w takiej czy innej sytuacji. Jak pamiętam z dzieciństwa do ukochanych moich lektur należały powieści Londona takie jak Biały Kieł czy Zew krwi, a tam też nie brakowało drastycznych opisów.